Μόνιμο φαινόμενο, τον τελευταίο καιρό σε όλα τα πρωταθλήματα που τείνουν προς το τέλος τους και έχουν μακρινές μετακινήσεις, οι μηδενισμοί, οι οποίοι γίνονται από αδυναμία των ομάδων να μεταβούν, πρώτα γιατί δεν αντέχουν οικονομικά και δεύτερον γιατί δεν μπορούν να κατεβάσουν αθλητές να αγωνιστούν.
Δεν μπορούν ή δεν θέλουν οι ομάδες?
Δεν πιστεύω ότι δεν θέλουν, αλλά ότι δεν μπορούν.
Και δεν μπορούν λόγω κάποιων παραμέτρων όπως :
1η. Το οικονομικό κόστος των μακρινών αποστολών (μετακινήσεων)
2η. Η χρονοβόρα και κουραστική διαδικασία των μακρινών αποστολών
3η. O ερασιτεχνισμός (οι εμπλεκόμενοι είναι : εργαζόμενοι, μαθητές, επιχειρηματίες, δημόσιοι κ.α.)
4η. Oι στόχοι των ομάδων
Ας προσπαθήσω να αναλύσω τις παραμέτρους για την περιφέρεια μας, (αλλά πιστεύω, θα ισχύει και για άλλα πρωταθλήματα με μεγάλες μετακινήσεις).
Στην 1η παράμετρο, μιλάμε για μία Ένωση (ΕΚΑΣΑΜΑΘ) που εκτείνεται σε 6 νομούς τοποθετημένους ο ένας δίπλα στον άλλο κατά μήκος (ειδική περίπτωση).
Οι αποστάσεις που πρέπει να καλύψει μία ομάδα κάποιες φορές για να παίξει έναν αγώνα είναι τεράστιες πχ.
Αλεξ/πολη-Σέρρες 520 χλμ (μετ' επιστροφής)
Κομοτηνή-Σέρρες 420χλμ (μετ' επιστροφής)
κλπ (Τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά)
Σαφώς υπάρχουν και μικρότερες αποστάσεις, αλλά δεν μιλάμε γι' αυτές, γιατί οι ομάδες πηγαίνουν.
Τα έξοδα μετακίνησης με τα σημερινά δεδομένα (έξοδα λεωφορείου) σε αυτές τις τεράστιες μετακινήσεις είναι δυσβάσταχτα για τις ομάδες (πχ. ενδεικτικά : Κομοτηνή-Σέρρες 450-500€)
Το να βάζουν τα αυτοκίνητα τους οι γονείς, οι προπονητές, οι έφοροι ή οι αθλητές δεν είναι λύση, γιατί πέρα απ' το κόστος, που και σε αυτή την περίπτωση είναι πλέον ακριβό (βλέπε τιμή βενζίνης), προέχει το σοβαρότατο θέμα της ευθύνης που επωμίζονται οι οδηγοί για την ασφάλεια των μετακινούμενων.
Η αλήθεια είναι αυτή : οι ομάδες δεν αντέχουν οικονομικά, οι επιχορηγήσεις έχουν κοπεί εδώ και καιρό (κακώς), τα οδοιπορικά δίνονται αναδρομικά με μεγάλη καθυστέρηση, οι γονείς και οι ακαδημίες δεν μπορούν να τα καλύψουν όλα**, οι χορηγίες τείνουν να εξαλειφθούν ή είναι συμβολικές, πρόεδροι με διαθέσιμα λεφτά δεν υπάρχουν, διάφορες δραστηριότητες των ομάδων δεν φέρνουν τα αναμενόμενα έσοδα λόγω της κρίσης, τα ταμεία των συλλόγων είναι άδεια, πολλοί σύλλογοι πληρώνουν χρέη και ατασθαλίες προηγούμενων ετών και διοικήσεων από υπερβάλλουσα φιλοδοξία και ανεξέλεγκτη "διαχείριση", αναγκάζονται να διαλύουν ή να περικόπτουν τμήματα ή να μηδενίζονται ή να παραιτούνται απ' τα πρωταθλήματα ή να αφήνουν απλήρωτους τους προπονητές των αγωνιστικών για να ανταπεξέρχονται και να υπάρχουν.
Αν μιλήσω αποκλειστικά για την ομάδα μας, ξεκάθαρα λέω ότι αυτό είναι το πρόβλημα μας και γι' αυτό επιλέγουμε να εξαντλήσουμε τους μηδενισμούς που δικαιούμαστε στους πιο μακρινούς και πολυέξοδους αγώνες.
Αυτό πιστεύω κάνουν και οι υπόλοιπες ομάδες λόγω οικονομικής αδυναμίας.
Αυτό όμως είναι αλλοίωση των πρωταθλήματων.
Άρα το οικονομικό είναι πρωταρχικής σημασίας και απ' αυτό εξαρτώνται κι όλα τ' άλλα.
Πρέπει λοιπόν να βρεθεί σύντομα λύση σχετικά με τα έξοδα μετακίνησης των ομάδων με άμεση καταβολή τους από την Ένωση γιατί ήδη έχουμε πρωταθλήματα παρωδίες και σε λίγο δεν θα έχουμε πρωταθλήματα.
Πρέπει να επανέλθουν οι επιχορηγήσεις στις ομάδες, να δίνονται σε υγιή βάση, κάτω από προϋποθέσεις, με κίνητρα και με οικονομικό έλεγχο.
Μία άλλη λύση θα ήταν η ελαχιστοποίηση των αποστάσεων, πως?
Μήπως θα ήταν μία λύση το "σπάσιμο" της Ένωσης μας σε 2 Ενώσεις λόγω αυτής της γεωγραφικής ιδιαιτερότητας και των μεγάλων αποστάσεων?
Μήπως ο 1ος απ' τον ένα όμιλο κι ο 1ος απ' τον άλλο να έπαιζαν ένα τελικό σε ουδέτερη έδρα?
Μήπως το ίδιο να γινόταν και στους ουραγούς?
Μήπως να επανέλθει το παλιό σύστημα 1ος-4ος, 2ος-3ος κλπ με αγώνες νοκ άουτ σε ουδέτερη έδρα. (Ούτως ή άλλως και τώρα όλα κρίνονται σε έναν αγώνα τύπου "τελικός").
Μήπως κάτι παρόμοιο να γίνεται και στα "μικρά" πρωταθλήματα?
Προτάσεις κάνω (σου απαντώ καλέ μου φίλε), δεν λέω ότι είναι οι σωστές, αλλά κάτι πρέπει να γίνει, κάποια καλύτερη λύση πρέπει να βρεθεί για να εξαλειφθούν τα άσχημα φαινόμενα απαξίωσης.
Οι εποχές δεν είναι όλες ίδιες, αλλάζουν και "συνταγές" που "δούλευαν" παλαιότερα δεν σημαίνει ότι συνεχίζουν δουλεύουν, πρέπει να προσαρμοστούμε και να βρίσκουμε νέες λύσεις στα νέα δεδομένα.
Στην 2η και 3η παράμετρο, είναι η αδυναμία των ομάδων να υποχρεώσουν-πείσουν τους ερασιτέχνες αθλητές να αφιερώσουν 6-8 και 10 ώρες για να παίξουν ερασιτεχνικό μπάσκετ και αν προσθέσουμε στην 4η παράμετρο αγώνες χωρίς στόχο, οι αθλητές δεν έχουν κίνητρο για να κατέβουν να παίξουν.
Μήπως όμως οι στόχοι και τα κίνητρα των ομάδων και της Ένωσης δεν είναι στη σωστή βάση τελικά?
Τι ζητάμε τέλος πάντων?
Την διεξαγωγή σωστών πρωταθλημάτων? Τον πρωταθλητισμό? Την παραμονή? Το παιχνίδι? Την βελτίωση των αθλητών και του επιπέδου? Την παραγωγή αθλητών? Ή τι άλλο?
Θα πρέπει να ξέρουμε, για να σχεδιάσουμε και να οργανώσουμε καλύτερα, ούτως ώστε να μην έχουμε αυτά τα φαινόμενα.
Ποιες είναι οι διευκολύνσεις και τα κίνητρα της Ένωσης προς τις ομάδες και ποιες των ομάδων προς τους αθλητές για να πηγαίνουν να παίζουν όλους τους αγώνες?
Τι ζητάει ένα σωματείο από την Ένωση για να κατεβάζει την ομάδα να παίξει?
Τι ζητάει ένας ερασιτέχνης αθλητής για να έχει τη διάθεση να πάει να παίξει μπάσκετ?
Τι του προσφέρουν οι ομάδες (βασικές παροχές) και τι η Ένωση (σωστές διοργανώσεις) για να το κάνει?
Άρα πρέπει να δοθούν διευκολύνσεις και κίνητρα, ποια είναι αυτά, τα ξέρουμε όλοι πολύ καλά?
Τελειώνοντας αυτό το άρθρο θα πω ότι η περιοχή μας δεν είναι Αθήνα ή Θεσσαλονίκη (με την έννοια των αποστάσεων και των αγώνων), αν δεν καταλάβουν οι ιθύνοντες μας την οικονομική δυσκολία των ομάδων μας να αντεπεξέλθουν στα έξοδα και την ταλαιπωρία των μεγάλων αποστάσεων, τα πρωταθλήματα όλο και θα απαξιώνονται, όλο και θα συρρικνώνονται.
**τα έσοδα μίας ακαδημίας (ανάλογα και με τον αριθμό των παιδιών που έχει) καλύπτουν : τα έξοδα του γηπέδου της, τους μισθούς των προπονητών της, το υλικό της, τα αναλώσιμα της και σε κάποιες περιπτώσεις τις μετακινήσεις της, την σίτιση των παιδιών στους εκτός έδρας φιλικούς αγώνες, το ρουχισμό τους, το φαρμακείο της κ.α..
Ότι περισσεύει, δεν φθάνει για να καλύψει όλα τα έξοδα των υπόλοιπων αγωνιστικών τμημάτων (ανάλογα και πόσα είναι): μισθούς προπονητών, μετακινήσεις, ρουχισμό, σίτιση κλπ.
Κάποιοι νομίζουν ότι στις ακαδημίες "βγαίνουν" εκατομμύρια και οι εμπλεκόμενοι είναι πλούσιοι.
Να τους πω απλά, ότι οι προπονητές στις ακαδημίες είναι πληρωμένοι σε αντίθεση μ'αυτούς των αγωνιστικών και τίποτα παραπάνω.
Να τους πω επίσης, ότι όσοι εμπλέκονται (προπονητές) καθημερινά ζουν τα προβλήματα, "τρέχουν" για όλα, νοιάζονται, "βάζουν" τον εαυτό τους, "βάζουν" κι από την τσέπη τους πολλές φορές, τα "ακούνε" κι από πάνω απ' αυτούς που δεν κάνουν τίποτα, παρά μόνο κριτική και εικασίες "έξω απ' το χορό" εκ του ασφαλούς.
Τα λέω με πραγματικό ενδιαφέρον και προβληματισμό για ένα άθλημα που το αγαπώ, το ζω και το νοιάζομαι καθημερινά μέσα στα γήπεδα εδώ και 32 χρόνια.
Δυστυχώς όμως, δεν εκμεταλλεύονται και δεν ρωτούν ποτέ αυτούς που ζουν από κοντά καθημερινά και αγαπούν το άθλημα, ξέρουν τα προβλήματα του και έχουν ίσως τις προτάσεις και τις λύσεις για την πρόοδο του.
Γιατί άραγε?
Γιατί τους "φοβούνται", γιατί "μιλούν", γιατί "χαλάνε την πιάτσα", γιατί "απειλούν" το κατεστημένο, γιατί τρομάζουν τις "καρέκλες".
Ναι, έτσι είναι και μη σοκάρεστε για κάτι που είναι σε όλους γνωστό.
Να 'στε όλοι καλά.
Δεν μπορούν ή δεν θέλουν οι ομάδες?
Δεν πιστεύω ότι δεν θέλουν, αλλά ότι δεν μπορούν.
Και δεν μπορούν λόγω κάποιων παραμέτρων όπως :
1η. Το οικονομικό κόστος των μακρινών αποστολών (μετακινήσεων)
2η. Η χρονοβόρα και κουραστική διαδικασία των μακρινών αποστολών
3η. O ερασιτεχνισμός (οι εμπλεκόμενοι είναι : εργαζόμενοι, μαθητές, επιχειρηματίες, δημόσιοι κ.α.)
4η. Oι στόχοι των ομάδων
Ας προσπαθήσω να αναλύσω τις παραμέτρους για την περιφέρεια μας, (αλλά πιστεύω, θα ισχύει και για άλλα πρωταθλήματα με μεγάλες μετακινήσεις).
Στην 1η παράμετρο, μιλάμε για μία Ένωση (ΕΚΑΣΑΜΑΘ) που εκτείνεται σε 6 νομούς τοποθετημένους ο ένας δίπλα στον άλλο κατά μήκος (ειδική περίπτωση).
Οι αποστάσεις που πρέπει να καλύψει μία ομάδα κάποιες φορές για να παίξει έναν αγώνα είναι τεράστιες πχ.
Αλεξ/πολη-Σέρρες 520 χλμ (μετ' επιστροφής)
Κομοτηνή-Σέρρες 420χλμ (μετ' επιστροφής)
κλπ (Τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά)
Σαφώς υπάρχουν και μικρότερες αποστάσεις, αλλά δεν μιλάμε γι' αυτές, γιατί οι ομάδες πηγαίνουν.
Τα έξοδα μετακίνησης με τα σημερινά δεδομένα (έξοδα λεωφορείου) σε αυτές τις τεράστιες μετακινήσεις είναι δυσβάσταχτα για τις ομάδες (πχ. ενδεικτικά : Κομοτηνή-Σέρρες 450-500€)
Το να βάζουν τα αυτοκίνητα τους οι γονείς, οι προπονητές, οι έφοροι ή οι αθλητές δεν είναι λύση, γιατί πέρα απ' το κόστος, που και σε αυτή την περίπτωση είναι πλέον ακριβό (βλέπε τιμή βενζίνης), προέχει το σοβαρότατο θέμα της ευθύνης που επωμίζονται οι οδηγοί για την ασφάλεια των μετακινούμενων.
Η αλήθεια είναι αυτή : οι ομάδες δεν αντέχουν οικονομικά, οι επιχορηγήσεις έχουν κοπεί εδώ και καιρό (κακώς), τα οδοιπορικά δίνονται αναδρομικά με μεγάλη καθυστέρηση, οι γονείς και οι ακαδημίες δεν μπορούν να τα καλύψουν όλα**, οι χορηγίες τείνουν να εξαλειφθούν ή είναι συμβολικές, πρόεδροι με διαθέσιμα λεφτά δεν υπάρχουν, διάφορες δραστηριότητες των ομάδων δεν φέρνουν τα αναμενόμενα έσοδα λόγω της κρίσης, τα ταμεία των συλλόγων είναι άδεια, πολλοί σύλλογοι πληρώνουν χρέη και ατασθαλίες προηγούμενων ετών και διοικήσεων από υπερβάλλουσα φιλοδοξία και ανεξέλεγκτη "διαχείριση", αναγκάζονται να διαλύουν ή να περικόπτουν τμήματα ή να μηδενίζονται ή να παραιτούνται απ' τα πρωταθλήματα ή να αφήνουν απλήρωτους τους προπονητές των αγωνιστικών για να ανταπεξέρχονται και να υπάρχουν.
Αν μιλήσω αποκλειστικά για την ομάδα μας, ξεκάθαρα λέω ότι αυτό είναι το πρόβλημα μας και γι' αυτό επιλέγουμε να εξαντλήσουμε τους μηδενισμούς που δικαιούμαστε στους πιο μακρινούς και πολυέξοδους αγώνες.
Αυτό πιστεύω κάνουν και οι υπόλοιπες ομάδες λόγω οικονομικής αδυναμίας.
Αυτό όμως είναι αλλοίωση των πρωταθλήματων.
Άρα το οικονομικό είναι πρωταρχικής σημασίας και απ' αυτό εξαρτώνται κι όλα τ' άλλα.
Πρέπει λοιπόν να βρεθεί σύντομα λύση σχετικά με τα έξοδα μετακίνησης των ομάδων με άμεση καταβολή τους από την Ένωση γιατί ήδη έχουμε πρωταθλήματα παρωδίες και σε λίγο δεν θα έχουμε πρωταθλήματα.
Πρέπει να επανέλθουν οι επιχορηγήσεις στις ομάδες, να δίνονται σε υγιή βάση, κάτω από προϋποθέσεις, με κίνητρα και με οικονομικό έλεγχο.
Μία άλλη λύση θα ήταν η ελαχιστοποίηση των αποστάσεων, πως?
Μήπως θα ήταν μία λύση το "σπάσιμο" της Ένωσης μας σε 2 Ενώσεις λόγω αυτής της γεωγραφικής ιδιαιτερότητας και των μεγάλων αποστάσεων?
Μήπως ο 1ος απ' τον ένα όμιλο κι ο 1ος απ' τον άλλο να έπαιζαν ένα τελικό σε ουδέτερη έδρα?
Μήπως το ίδιο να γινόταν και στους ουραγούς?
Μήπως να επανέλθει το παλιό σύστημα 1ος-4ος, 2ος-3ος κλπ με αγώνες νοκ άουτ σε ουδέτερη έδρα. (Ούτως ή άλλως και τώρα όλα κρίνονται σε έναν αγώνα τύπου "τελικός").
Μήπως κάτι παρόμοιο να γίνεται και στα "μικρά" πρωταθλήματα?
Προτάσεις κάνω (σου απαντώ καλέ μου φίλε), δεν λέω ότι είναι οι σωστές, αλλά κάτι πρέπει να γίνει, κάποια καλύτερη λύση πρέπει να βρεθεί για να εξαλειφθούν τα άσχημα φαινόμενα απαξίωσης.
Οι εποχές δεν είναι όλες ίδιες, αλλάζουν και "συνταγές" που "δούλευαν" παλαιότερα δεν σημαίνει ότι συνεχίζουν δουλεύουν, πρέπει να προσαρμοστούμε και να βρίσκουμε νέες λύσεις στα νέα δεδομένα.
Στην 2η και 3η παράμετρο, είναι η αδυναμία των ομάδων να υποχρεώσουν-πείσουν τους ερασιτέχνες αθλητές να αφιερώσουν 6-8 και 10 ώρες για να παίξουν ερασιτεχνικό μπάσκετ και αν προσθέσουμε στην 4η παράμετρο αγώνες χωρίς στόχο, οι αθλητές δεν έχουν κίνητρο για να κατέβουν να παίξουν.
Μήπως όμως οι στόχοι και τα κίνητρα των ομάδων και της Ένωσης δεν είναι στη σωστή βάση τελικά?
Τι ζητάμε τέλος πάντων?
Την διεξαγωγή σωστών πρωταθλημάτων? Τον πρωταθλητισμό? Την παραμονή? Το παιχνίδι? Την βελτίωση των αθλητών και του επιπέδου? Την παραγωγή αθλητών? Ή τι άλλο?
Θα πρέπει να ξέρουμε, για να σχεδιάσουμε και να οργανώσουμε καλύτερα, ούτως ώστε να μην έχουμε αυτά τα φαινόμενα.
Ποιες είναι οι διευκολύνσεις και τα κίνητρα της Ένωσης προς τις ομάδες και ποιες των ομάδων προς τους αθλητές για να πηγαίνουν να παίζουν όλους τους αγώνες?
Τι ζητάει ένα σωματείο από την Ένωση για να κατεβάζει την ομάδα να παίξει?
Τι ζητάει ένας ερασιτέχνης αθλητής για να έχει τη διάθεση να πάει να παίξει μπάσκετ?
Τι του προσφέρουν οι ομάδες (βασικές παροχές) και τι η Ένωση (σωστές διοργανώσεις) για να το κάνει?
Άρα πρέπει να δοθούν διευκολύνσεις και κίνητρα, ποια είναι αυτά, τα ξέρουμε όλοι πολύ καλά?
Τελειώνοντας αυτό το άρθρο θα πω ότι η περιοχή μας δεν είναι Αθήνα ή Θεσσαλονίκη (με την έννοια των αποστάσεων και των αγώνων), αν δεν καταλάβουν οι ιθύνοντες μας την οικονομική δυσκολία των ομάδων μας να αντεπεξέλθουν στα έξοδα και την ταλαιπωρία των μεγάλων αποστάσεων, τα πρωταθλήματα όλο και θα απαξιώνονται, όλο και θα συρρικνώνονται.
**τα έσοδα μίας ακαδημίας (ανάλογα και με τον αριθμό των παιδιών που έχει) καλύπτουν : τα έξοδα του γηπέδου της, τους μισθούς των προπονητών της, το υλικό της, τα αναλώσιμα της και σε κάποιες περιπτώσεις τις μετακινήσεις της, την σίτιση των παιδιών στους εκτός έδρας φιλικούς αγώνες, το ρουχισμό τους, το φαρμακείο της κ.α..
Ότι περισσεύει, δεν φθάνει για να καλύψει όλα τα έξοδα των υπόλοιπων αγωνιστικών τμημάτων (ανάλογα και πόσα είναι): μισθούς προπονητών, μετακινήσεις, ρουχισμό, σίτιση κλπ.
Κάποιοι νομίζουν ότι στις ακαδημίες "βγαίνουν" εκατομμύρια και οι εμπλεκόμενοι είναι πλούσιοι.
Να τους πω απλά, ότι οι προπονητές στις ακαδημίες είναι πληρωμένοι σε αντίθεση μ'αυτούς των αγωνιστικών και τίποτα παραπάνω.
Να τους πω επίσης, ότι όσοι εμπλέκονται (προπονητές) καθημερινά ζουν τα προβλήματα, "τρέχουν" για όλα, νοιάζονται, "βάζουν" τον εαυτό τους, "βάζουν" κι από την τσέπη τους πολλές φορές, τα "ακούνε" κι από πάνω απ' αυτούς που δεν κάνουν τίποτα, παρά μόνο κριτική και εικασίες "έξω απ' το χορό" εκ του ασφαλούς.
Τα λέω με πραγματικό ενδιαφέρον και προβληματισμό για ένα άθλημα που το αγαπώ, το ζω και το νοιάζομαι καθημερινά μέσα στα γήπεδα εδώ και 32 χρόνια.
Δυστυχώς όμως, δεν εκμεταλλεύονται και δεν ρωτούν ποτέ αυτούς που ζουν από κοντά καθημερινά και αγαπούν το άθλημα, ξέρουν τα προβλήματα του και έχουν ίσως τις προτάσεις και τις λύσεις για την πρόοδο του.
Γιατί άραγε?
Γιατί τους "φοβούνται", γιατί "μιλούν", γιατί "χαλάνε την πιάτσα", γιατί "απειλούν" το κατεστημένο, γιατί τρομάζουν τις "καρέκλες".
Ναι, έτσι είναι και μη σοκάρεστε για κάτι που είναι σε όλους γνωστό.
Να 'στε όλοι καλά.
