ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΓΝΩΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Επιτέλους, τι θα γίνει μ' αυτό το καημένο το μπάσκετ θα το αφήσουμε να παίζεται σωστά?
Θα ξεφύγει ποτέ από την ανικανότητα των μη καταρτισμένων και τα κόμπλεξ του καθενός?
Θέλουμε το καλό του, την πρόοδο του ή την καταστροφή του?
Γιατί ασχολούνται και ασχολούμαστε άραγε το έχουν αντιληφθεί μερικοί?
Δυστυχώς δεν το έχουν αντιληφθεί, νομίζουν ότι όλα κινούνται γύρω τους κι ότι είναι σωστοί, ενώ λειτουργούν λάθος?
Για ποιο λόγο όμως το κάνουν?
Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουν και να κάνουν την αυτοκριτική τους.

Θα αναρωτιέστε γιατί τα λέω όλα αυτά?
Θα σας εξηγήσω.
Ρωτάω λοιπόν : γιατί πάμε στο γήπεδο?
Πάμε να δούμε τους διαιτητές ή τους παίκτες?
Πάμε να δούμε να κερδίζει ο χειρότερος ή ο καλύτερος?
Πάμε να δούμε αυτούς που παίζουν καλά και σωστά ή  τους αντιμπασκετικούς και ξυλοκόπους?
Πάμε να δούμε μπάσκετ ή "ρεσιτάλ" φάλτσο-σφυριγμάτων.


Αν πάμε να δούμε τους διαιτητές, αντιμπάσκετ, ξύλο, φάλτσο-σφυρίγματα και να κερδίζει ο χειρότερος, με συγχωρείτε αλλά κάτι δεν πάει καλά.

Ως αναφορά τα ανθρώπινα λάθη εντάξει επιβάλλεται να δείξουμε κατανόηση, αλλά όταν αυτά είναι επαναλαμβανόμενα και επί τούτου, ε όχι δε θα κάτσουμε να τα ανεχόμαστε εσαεί χωρίς να μιλάμε και να διαμαρτυρόμαστε.
Και εντέλει δε μπορεί οι εννιά στους δέκα να το βλέπουν άσπρο κι ο ένας στους δέκα  να το βλέπει μαύρο και να θεωρεί ότι είναι και σωστός. Και μιλάω πάντα για ανθρώπους που βλέπουν τα χρώματα, όχι με αχρωματοψία.

"Καλή διαιτησία είναι αυτή που περνάει απαρατήρητη" όπως μου είπε και ένας φίλος διαιτητής.

Τουλάχιστον να μη μας αναστατώνουν. 


Και να φανταστείτε ότι αυτή τη φορά κερδίσαμε χαχαχαχαχα (την προηγούμενη που είχα μιλήσει αναλόγως είχαμε χάσει) που να χάναμε κιόλας.

Τι θέλω να πω : για μένα, δεν έχει να κάνει με τη νίκη ή την ήττα, αλλά με το μπάσκετ που διαδραματίζεται.


Να 'στε όλοι καλά.