ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ : Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1965. Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ την περίοδο 1980-81 στον Εθνικό Γ.Σ. Αθηνών (παιδικό, εφηβικό, ανδρικό) με προπονητή τον αείμνηστο Πόλυ Πολυτιμίδη. Το 1985 πέτυχα την εισαγωγή μου στο Τ.Ε.Φ.Α.Α. του Δ.Π.Θ. (Κομοτηνή). Αποφοίτησα το 1989 με κύρια ειδικότητα στο μπάσκετ. Εργάστηκα 1η φόρα ως προπονητής το 1986 στο παιδικό τμήμα του Σπάρτακου Αγ. Θεοδώρων Ροδόπης. Σύλλογοι που αγωνίστηκα: Γ.Α.Σ. Κομοτηνή (Α2 Εθνική 1989-90,1995-96), Α.Π.Σ. Πανθρακικός (Γ΄Εθνική 1986-89), Μ.Σ. Εθνικός Αλεξανδρούπολης (Γ' Εθνική 1994-95, Α' ΕΚΑΣΑΜΑΘ 1996-97), Α.Ε. Κομοτηνής Μ.Γ.Σ. (Α' ΕΚΑΣΑΜΑΘ 1997-98, 2001-02), Δ.Α.Ν.Σ. Δωριεύς (Α' Τ.Ε. Δωδεκανήσου 2002-03), Εθνικός Γ.Σ.(Β' ΕΣΚΑ 1980-1985), Α.Σ. Κτησιφών Παιανίας (Β' ΕΣΚΑ 1990-94), Α.Π.Σ. Σπάρτακος Αγ. Θεοδώρων (Β' ΕΚΑΣΑΜΑΘ 1999-00). Σύλλογοι που εργάστηκα: Γ.Α.Σ. Κομοτηνή (Ακαδημίες), Α.Ε. Κομοτηνής Μ.Γ.Σ. (Α' Ανδρών-παιδικό-εφηβικό-Ακαδημίες), Δ.Α.Ν.Σ. Δωριεύς (Α' Ανδρών-παιδικό), Α.Σ. Κτησιφών Παιανίας (παιδικό-εφηβικό), Α.Π.Σ. Σπάρτακος Αγ. Θεοδώρων (Β' Ανδρών-παιδικό-Ακαδημίες), Άτλας Κομοτηνής B.C. (Ακαδημίες). Αξέχαστες στιγμές : Άνοδος στην Γ’ Εθνική με τον Α.Π.Σ. Πανθρακικός 1986-87, Άνοδος στην Β’ ΕΣΚΑ με τον Α.Σ. Κτησιφών Παιανίας 1991-92, Άνοδος στην Α’ ΕΚΑΣΑΜΑΘ με τον Α.Π.Σ. Σπάρτακος Αγ. Θεοδώρων 1999-00, Μέλος της μικτής ομάδας της ΕΚΑΣΑΜΑΘ 1987-88 και 1988-89, Πρωταθλητής στο πρωτάθλημα μπάσκετ Αεροπορίας με την 124 ΠΒΕ 1990, 10ος πιο εύστοχος στα τρίποντα στην Α2 Εθνική 1989-90 16/40 (40%), 13η θέση στο Παγκόσμιο Παλαίμαχων στην κατηγορία +40 το 2013, 2η θέση στο 1ο Πανελλήνιο τουρνουά Παλαίμαχων στην κατηγορία +40 2012. 720 επίσημα παιχνίδια, 311 νίκες- 399 ήττες ποσοστό 43.19% νίκες-55.41% ήττες. Την σεζόν 2024-25 προπονητής στο παιδικό τμήμα του Άτλα Κομοτηνής B.C. και σε τμήμα γεννημένων 2010-11.

26 Νοε 2010

Ενδιαφέροντα σχόλια για την 5η αγωνιστική της Α' ανδρών ΕΚΑΣΑΜΑΘ

Δείτε στο :
xanthibasket.blogspot.com
και στο :
thrakisport.gr

ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΓΝΩΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Επιτέλους, τι θα γίνει μ' αυτό το καημένο το μπάσκετ θα το αφήσουμε να παίζεται σωστά?
Θα ξεφύγει ποτέ από την ανικανότητα των μη καταρτισμένων και τα κόμπλεξ του καθενός?
Θέλουμε το καλό του, την πρόοδο του ή την καταστροφή του?
Γιατί ασχολούνται και ασχολούμαστε άραγε το έχουν αντιληφθεί μερικοί?
Δυστυχώς δεν το έχουν αντιληφθεί, νομίζουν ότι όλα κινούνται γύρω τους κι ότι είναι σωστοί, ενώ λειτουργούν λάθος?
Για ποιο λόγο όμως το κάνουν?
Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουν και να κάνουν την αυτοκριτική τους.

Θα αναρωτιέστε γιατί τα λέω όλα αυτά?
Θα σας εξηγήσω.
Ρωτάω λοιπόν : γιατί πάμε στο γήπεδο?
Πάμε να δούμε τους διαιτητές ή τους παίκτες?
Πάμε να δούμε να κερδίζει ο χειρότερος ή ο καλύτερος?
Πάμε να δούμε αυτούς που παίζουν καλά και σωστά ή  τους αντιμπασκετικούς και ξυλοκόπους?
Πάμε να δούμε μπάσκετ ή "ρεσιτάλ" φάλτσο-σφυριγμάτων.


Αν πάμε να δούμε τους διαιτητές, αντιμπάσκετ, ξύλο, φάλτσο-σφυρίγματα και να κερδίζει ο χειρότερος, με συγχωρείτε αλλά κάτι δεν πάει καλά.

Ως αναφορά τα ανθρώπινα λάθη εντάξει επιβάλλεται να δείξουμε κατανόηση, αλλά όταν αυτά είναι επαναλαμβανόμενα και επί τούτου, ε όχι δε θα κάτσουμε να τα ανεχόμαστε εσαεί χωρίς να μιλάμε και να διαμαρτυρόμαστε.
Και εντέλει δε μπορεί οι εννιά στους δέκα να το βλέπουν άσπρο κι ο ένας στους δέκα  να το βλέπει μαύρο και να θεωρεί ότι είναι και σωστός. Και μιλάω πάντα για ανθρώπους που βλέπουν τα χρώματα, όχι με αχρωματοψία.

"Καλή διαιτησία είναι αυτή που περνάει απαρατήρητη" όπως μου είπε και ένας φίλος διαιτητής.

Τουλάχιστον να μη μας αναστατώνουν. 


Και να φανταστείτε ότι αυτή τη φορά κερδίσαμε χαχαχαχαχα (την προηγούμενη που είχα μιλήσει αναλόγως είχαμε χάσει) που να χάναμε κιόλας.

Τι θέλω να πω : για μένα, δεν έχει να κάνει με τη νίκη ή την ήττα, αλλά με το μπάσκετ που διαδραματίζεται.


Να 'στε όλοι καλά.