ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ : Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1965. Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ την περίοδο 1980-81 στον Εθνικό Γ.Σ. Αθηνών (παιδικό, εφηβικό, ανδρικό) με προπονητή τον αείμνηστο Πόλυ Πολυτιμίδη. Το 1985 πέτυχα την εισαγωγή μου στο Τ.Ε.Φ.Α.Α. του Δ.Π.Θ. (Κομοτηνή). Αποφοίτησα το 1989 με κύρια ειδικότητα στο μπάσκετ. Εργάστηκα 1η φόρα ως προπονητής το 1986 στο παιδικό τμήμα του Σπάρτακου Αγ. Θεοδώρων Ροδόπης. Σύλλογοι που αγωνίστηκα: Γ.Α.Σ. Κομοτηνή (Α2 Εθνική 1989-90,1995-96), Α.Π.Σ. Πανθρακικός (Γ΄Εθνική 1986-89), Μ.Σ. Εθνικός Αλεξανδρούπολης (Γ' Εθνική 1994-95, Α' ΕΚΑΣΑΜΑΘ 1996-97), Α.Ε. Κομοτηνής Μ.Γ.Σ. (Α' ΕΚΑΣΑΜΑΘ 1997-98, 2001-02), Δ.Α.Ν.Σ. Δωριεύς (Α' Τ.Ε. Δωδεκανήσου 2002-03), Εθνικός Γ.Σ.(Β' ΕΣΚΑ 1980-1985), Α.Σ. Κτησιφών Παιανίας (Β' ΕΣΚΑ 1990-94), Α.Π.Σ. Σπάρτακος Αγ. Θεοδώρων (Β' ΕΚΑΣΑΜΑΘ 1999-00). Σύλλογοι που εργάστηκα: Γ.Α.Σ. Κομοτηνή (Ακαδημίες), Α.Ε. Κομοτηνής Μ.Γ.Σ. (Α' Ανδρών-παιδικό-εφηβικό-Ακαδημίες), Δ.Α.Ν.Σ. Δωριεύς (Α' Ανδρών-παιδικό), Α.Σ. Κτησιφών Παιανίας (παιδικό-εφηβικό), Α.Π.Σ. Σπάρτακος Αγ. Θεοδώρων (Β' Ανδρών-παιδικό-Ακαδημίες), Άτλας Κομοτηνής B.C. (Ακαδημίες). Αξέχαστες στιγμές : Άνοδος στην Γ’ Εθνική με τον Α.Π.Σ. Πανθρακικός 1986-87, Άνοδος στην Β’ ΕΣΚΑ με τον Α.Σ. Κτησιφών Παιανίας 1991-92, Άνοδος στην Α’ ΕΚΑΣΑΜΑΘ με τον Α.Π.Σ. Σπάρτακος Αγ. Θεοδώρων 1999-00, Μέλος της μικτής ομάδας της ΕΚΑΣΑΜΑΘ 1987-88 και 1988-89, Πρωταθλητής στο πρωτάθλημα μπάσκετ Αεροπορίας με την 124 ΠΒΕ 1990, 10ος πιο εύστοχος στα τρίποντα στην Α2 Εθνική 1989-90 16/40 (40%), 13η θέση στο Παγκόσμιο Παλαίμαχων στην κατηγορία +40 το 2013, 2η θέση στο 1ο Πανελλήνιο τουρνουά Παλαίμαχων στην κατηγορία +40 2012. 720 επίσημα παιχνίδια, 311 νίκες- 399 ήττες ποσοστό 43.19% νίκες-55.41% ήττες. Την σεζόν 2024-25 προπονητής στο παιδικό τμήμα του Άτλα Κομοτηνής B.C. και σε τμήμα γεννημένων 2010-11.

22 Οκτ 2010

Όταν "ακυρώνεις" τον άλλο......

Η ιδέα αυτού του άρθρου ξεκίνησε από δύο πρόσφατα περιστατικά που έζησα, ένα στο χώρο του σχολείου όπου εργάζομαι κι ένα με την ομάδα μου. 
Δεν έχει σημασία τι έγινε, αλλά τι συμπέρασμα βγαίνει απ' αυτά που έγιναν κι αν υπάρχει περίπτωση κάποιος να μάθει κάτι.


Πείτε μου λοιπόν τι συμβαίνει όταν :

ο γονιός "ακυρώνει" τον δάσκαλο (προπονητή) μπροστά στο παιδί του ή σε τρίτους?
ο αθλητής "ακυρώνει" τον προπονητή μπροστά στους άλλους (συμπαίκτες, αντιπάλους, διαιτητές, φιλάθλους)?
ο προπονητής "ακυρώνει" τον διαιτητή  μπροστά στους αθλητές του και τους φιλάθλους?

Νομίζω καταλάβατε, αλλά ας το αναλύσουμε.

Όταν λοιπόν συμβαίνουν αυτές οι "ακυρώσεις", πείτε μου πως αντιμετωπίζεται μετά ο "ακυρωμένος" από αυτόν που είδε ή έζησε την πράξη ακύρωσης (παιδί, διαιτητής, αθλητές, φίλαθλοι κλπ.)?

Θα σας πω εγώ : χάνει το κύρος του, χάνει την αξία του, χάνει τον σεβασμό, χάνει την  "θέση" του στα μάτια τους, αμφισβητείται και κλονίζεται η εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του.
Έκτός αυτών, μετά, ότι κι αν κάνει ο "ακυρωμένος" είναι με την πλάτη στον τοίχο, αγανακτεί και ή διστάζει ή γίνεται ωχαδερφιστής εις βάρος κάποιων ή όλων αυτών που έζησαν την πράξη ακύρωσης.

Πιστεύεις ότι ο δάσκαλος,  ο προπονητής, ο διαιτητής έσφαλε? δεκτό και συζητήσιμο κατ' ιδίαν. 
Μη τον ακυρώνεις όμως μπροστά σ΄εκείνους που τον έχουν "τοποθετημένο" πιο ψηλά στην συνείδησή τους.
Είναι τεράστιο λάθος και κάνει μεγάλο κακό.

Να είστε όλοι καλά.