Η ιδέα αυτού του άρθρου ξεκίνησε από δύο πρόσφατα περιστατικά που έζησα, ένα στο χώρο του σχολείου όπου εργάζομαι κι ένα με την ομάδα μου.
Δεν έχει σημασία τι έγινε, αλλά τι συμπέρασμα βγαίνει απ' αυτά που έγιναν κι αν υπάρχει περίπτωση κάποιος να μάθει κάτι.Πείτε μου λοιπόν τι συμβαίνει όταν :
ο γονιός "ακυρώνει" τον δάσκαλο (προπονητή) μπροστά στο παιδί του ή σε τρίτους?
ο αθλητής "ακυρώνει" τον προπονητή μπροστά στους άλλους (συμπαίκτες, αντιπάλους, διαιτητές, φιλάθλους)?
ο προπονητής "ακυρώνει" τον διαιτητή μπροστά στους αθλητές του και τους φιλάθλους?
Νομίζω καταλάβατε, αλλά ας το αναλύσουμε.
Όταν λοιπόν συμβαίνουν αυτές οι "ακυρώσεις", πείτε μου πως αντιμετωπίζεται μετά ο "ακυρωμένος" από αυτόν που είδε ή έζησε την πράξη ακύρωσης (παιδί, διαιτητής, αθλητές, φίλαθλοι κλπ.)?
Θα σας πω εγώ : χάνει το κύρος του, χάνει την αξία του, χάνει τον σεβασμό, χάνει την "θέση" του στα μάτια τους, αμφισβητείται και κλονίζεται η εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του.
Έκτός αυτών, μετά, ότι κι αν κάνει ο "ακυρωμένος" είναι με την πλάτη στον τοίχο, αγανακτεί και ή διστάζει ή γίνεται ωχαδερφιστής εις βάρος κάποιων ή όλων αυτών που έζησαν την πράξη ακύρωσης.
Πιστεύεις ότι ο δάσκαλος, ο προπονητής, ο διαιτητής έσφαλε? δεκτό και συζητήσιμο κατ' ιδίαν.
Μη τον ακυρώνεις όμως μπροστά σ΄εκείνους που τον έχουν "τοποθετημένο" πιο ψηλά στην συνείδησή τους.
Είναι τεράστιο λάθος και κάνει μεγάλο κακό.
Να είστε όλοι καλά.