Ο ΤΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ

Ο ΤΑΚΗΣ

Πρίν λίγες μέρες "έφυγε"  σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα ο Τάκης ο Σοφίδης.
 Ένα παληκάρι με καλή και καθαρή ψυχή, ένας καλοκάγαθος γίγαντας, ένα "παιδί" σπάνιο (γιατί για μένα που τον είχα απο Δ' Δημοτικού και τον μάθαινα μπάσκετ είναι ενα απ' τα πολλά "παιδιά" μου) .
Ανδρώθηκε στην ομάδα του Σπάρτακου Αγ. Θεοδώρων Ροδόπης, απ' τα μίνι έως το ανδρικό και ήταν ένας απ' τους παίκτες εκείνης της ομάδας (η οποία δεν υφίσταται πια) που πανηγυρίσαμε μαζί την άνοδο στην Α' κατηγορία ΕΚΑΣΑΜΑΘ (αν και η ομάδα ποτέ δεν "κατέβηκε" να παίξει στην Α' κατηγορία και διαλύθηκε άδοξα).
Σε εκείνη την άνοδο μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία είχε αυτός ο γίγαντας, ο οποίος με την δύναμη, τον όγκο του και την σιγουριά που ενέπνεε κάτω απ' το καλάθι, βοήθησε τα μέγιστα.
Χαρακτηριστικά θυμάμαι σαν τώρα ένα τρίποντο του (το "είχε") απ' τα 7 μέτρα στην εκπνοή, που έστειλε το μάτς με τον Αρίωνα στην παράταση, οπού κερδίσαμε και πήγαμε στα μπαράζ ανόδου με την Αγ. Βαρβάρα Καβάλας.
Εκεί, με ένα άνετο 2-0 (πρώτα έξω και μετά μέσα) πανηγυρίσαμε την άνοδο.
Και ένα τελευταίο, ο Τάκης ήταν αυτό που λέμε αγωνιστής, κέρδιζε την ζωή με την εργατικότητα του, τίποτα δεν του χαρίστηκε, ήταν βιοπαλαιστής γι' αυτόν και την οικογένεια του.
Καλό "ταξίδι" φίλε Τάκη, όσο ζώ θα σε θυμάμαι.

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ

Με την ευκαιρία, μιας και τότε δεν υπήρχε το internet και αξίζει κάποια πράγματα να μείνουν έστω κι έτσι, θα μιλήσω και για τον Σταύρο τον Κυριακόπουλο άλλο ένα παληκάρι που "έφυγε"  σε δυστύχημα με την μηχανή του πριν μερικά χρόνια.
Ήταν παίκτης της ίδιας ομάδας που ζήσαμε όλα τα παραπάνω.
Ο Σταύρος ήταν ένα διαμάντι σαν χαρακτήρας, είχε μόνο φίλους και ήθελαν όλοι να τον έχουν φίλο.
Γι' αυτούς που τον ήξεραν ήταν ο "Web", έκανε φοβερά grafiti, ήταν πολύ γνωστός στον κύκλο των παληκαριών που κάνουν grafiti. 
Άνθρωπος δραστήριος, με πολλά ενδιαφέροντα (μουσική, ζωγραφική, μπάσκετ και πολλά άλλα)
Μπασκετικά, αυτό που θυμάμαι απο τον Σταύρο ήταν η ταχύτητα και η εκρηκτικότητα του.
Δαιμόνιος κοντός.
Απλά θα πώ ότι όταν έπαιρνε την μπάλα και ντρίπλαρε, έμενε η μπάλα πίσω και την έχανε γιατί την ξεπερνούσε απ' την ταχύτητα που ανέπτυσε πολύ γρήγορα, πολύ γελούσαμε και τον πειράζαμε γι' αυτό.
Ήταν στον αιφνιδιασμό "σφαίρα", εγώ τον αξιοποιούσα σαν "φτέρο", αφού απ' την στιγμή που παίρναμε το ριμπάουντ, ξεπερνούσε σε ταχύτητα τους πάντες, ακόμα κι απο μειονεκτική θέση και ήταν η "χαρά" του πλέι μέικερ (μακρυνή πάσσα και εύκολο λέι απ).
Έχω ένα δικό του grafiti και όταν το βλέπω τον θυμάμαι και θα τον θυμάμαι όσο ζώ.

Τελειώνοντας, θα πώ σ' όσους το διαβάσετε αυτό, να προσέχετε, να προσέχετε, να προσέχετε τον εαυτό σας και τους άλλους, είναι κρίμα να χάνονται έτσι παληκάρια σε τόσο μικρή ηλικία (και ο Τάκης και ο Σταύρος έφυγαν γύρω στα 30, ας είναι οι τελευταίοι).

Αυτή είναι η ιστορία και αυτή είναι η ομάδα που θα μείνει "έτσι" στην ιστορία :

ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ ΑΓ. ΘΕΟΔΩΡΩΝ

Απο πάνω αριστερά : ο Βάϊος, ο Τάκαρος (Τάκης Σοφίδης), ο  Κώστας ο Γαλανάκης "το κωλόχερο", ο Βέργος, ο Γιάννης, Εγώ.
Απο κάτω αριστερά : ο Θανάσης (ο Χ''νικολάου, βοηθός προπονητής στο ΓΑΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗ), ο Παύλος (τώρα αντίπαλος, στον Αρίωνα), ο Βασίλης ( ο Δουλγερίδης, ο "παπάς"), ο Τάσος ο Λεκίδης (ο "μικρός" μας τότε), ο Σταύρος (ο Κυριακόπουλος, ο "Web"), ο Στέφανος (ο Κούκλαρης, τώρα δημοσιογράφος στην Φωνή της Ροδόπης).