Είχα μάθει πριν λίγο καιρό την δύσκολη κατάσταση της υγείας του Αλέκου και είχα στεναχωρηθεί πολύ.
Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να προλάβω να του πω ένα ευχαριστώ όποτε τον ξαναδώ, αλλά δεν τον ξαναείδα.
Σήμερα το πρωί ο Πασχάλης (Πάκης) ο Αθανασίου μου είπε τα δυσάρεστα νέα.
Πένθος για το μπάσκετ της Κομοτηνής και όχι μόνο.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάζει.
Θα τον θυμάμαι όσο ζω σαν έναν άνθρωπο που μπήκε στη ζωή μου και με βοήθησε.
Ο Αλέκος με "πήρε" απ' το χέρι, με πίστεψε, με στήριξε και με "έβαλε" στο μπάσκετ της Κομοτηνής.
Αλέκο σου οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, που πρέπει να στο πω έστω κι έτσι και ελπίζω να το δεις από εκεί πάνω.
Ακολουθεί ένα μικρό ιστορικό της σχέσης μου με τον Αλέκο.
Είχα τον Αλέκο καθηγητή στην ειδικότητα του μπάσκετ στο Τ.ΕΦ.Α.Α. Κομοτηνής ('86-'89).
Ήταν αυτός που με πήρε παίκτη του στον τότε Πανθρακικό (Γ' Εθνική'86-'89) όπου ήταν προπονητής, αλλά και όταν ήταν στον Γ.Α.Σ.Κομοτηνή (Α2 Εθνική '95-'96).
Εκτός αυτών των δύο περιπτώσεων, μεσολάβησε και με βοήθησε και σε άλλες περιπτώσεις ως αθλητή, προπονητή και άνθρωπο.
Ο Αλέκος πέρα από δάσκαλος και προπονητής ήταν ένας πολύ καλός φίλος.
Δεν ξέρω γιατί? αλλά τον έβλεπα σαν μια πολύ οικεία προσιτή και φιλική φιγούρα στη ζωή μου.
Ακόμα κι όταν κάναμε να βρεθούμε κάποιες φορές πάρα πολύ καιρό λόγω των υποχρεώσεών μας, όταν συναντιόμαστε ήταν σαν να είχαμε να μιλήσουμε από χθες.
Ήταν πάντα με το χαμόγελο και πάντα με το ωραίο "πείραγμα".
Στο μπάσκετ ήταν ανήσυχο πνεύμα, ψαχνόταν και μιλούσε συνεχώς γι' αυτό, το ανέλυε και είχε συνεχώς ιδέες, προτάσεις και οράματα.
Όπως θα είδατε στις παραπάνω φωτογραφίες δεν βρίσκεται πουθενά, δεν τον ενδιέφερε το θεαθήναι γιατί ήταν πάντα σεμνός και ταπεινός, δεν ήθελε να φαίνεται.
Μιλούσε η δουλειά του και οι άλλοι γι' αυτόν.
Καλό ταξίδι Αλέκο.
Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να προλάβω να του πω ένα ευχαριστώ όποτε τον ξαναδώ, αλλά δεν τον ξαναείδα.
Σήμερα το πρωί ο Πασχάλης (Πάκης) ο Αθανασίου μου είπε τα δυσάρεστα νέα.
Πένθος για το μπάσκετ της Κομοτηνής και όχι μόνο.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάζει.
Θα τον θυμάμαι όσο ζω σαν έναν άνθρωπο που μπήκε στη ζωή μου και με βοήθησε.
Ο Αλέκος με "πήρε" απ' το χέρι, με πίστεψε, με στήριξε και με "έβαλε" στο μπάσκετ της Κομοτηνής.
Αλέκο σου οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, που πρέπει να στο πω έστω κι έτσι και ελπίζω να το δεις από εκεί πάνω.
Ακολουθεί ένα μικρό ιστορικό της σχέσης μου με τον Αλέκο.
Είχα τον Αλέκο καθηγητή στην ειδικότητα του μπάσκετ στο Τ.ΕΦ.Α.Α. Κομοτηνής ('86-'89).
 |
| Τ.Ε.Φ.Α.Α. Κομοτηνής ειδικότητα μπάσκετ 1989 |
Εκτός αυτών των δύο περιπτώσεων, μεσολάβησε και με βοήθησε και σε άλλες περιπτώσεις ως αθλητή, προπονητή και άνθρωπο.
 |
| Πανθρακικός 1986-89 |
 |
| Γ,Α.Σ. Κομοτηνή 1995-96 |
Δεν ξέρω γιατί? αλλά τον έβλεπα σαν μια πολύ οικεία προσιτή και φιλική φιγούρα στη ζωή μου.
Ακόμα κι όταν κάναμε να βρεθούμε κάποιες φορές πάρα πολύ καιρό λόγω των υποχρεώσεών μας, όταν συναντιόμαστε ήταν σαν να είχαμε να μιλήσουμε από χθες.
Ήταν πάντα με το χαμόγελο και πάντα με το ωραίο "πείραγμα".
Στο μπάσκετ ήταν ανήσυχο πνεύμα, ψαχνόταν και μιλούσε συνεχώς γι' αυτό, το ανέλυε και είχε συνεχώς ιδέες, προτάσεις και οράματα.
Όπως θα είδατε στις παραπάνω φωτογραφίες δεν βρίσκεται πουθενά, δεν τον ενδιέφερε το θεαθήναι γιατί ήταν πάντα σεμνός και ταπεινός, δεν ήθελε να φαίνεται.
Μιλούσε η δουλειά του και οι άλλοι γι' αυτόν.
Καλό ταξίδι Αλέκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου